Op een avond belanden we na het eten met een aantal collega's in Café De Smidse in Den Bosch. Er hangt een ontspannen sfeer. Ik herkende het van een bezoek tijdens Jazz in Duketown. Onder het genot van een hapje en een drankje bezigen de mannelijke collega's de welbekende jachttermen voor vrouwelijk wild. De vrouwelijke collega's becommentariëren deze collega's kritisch en soms jaloers: “Ach welnee, dat is toch niks voor jou? Moet je nou zien, dat haar. Ze ziet er niet uit, totaal niet jouw type” en dat soort opmerkingen. Ik ben niet zo'n meedoener met dit soort prietpraat omdat ik op een intuitieve manier om mij heenkijk. Ik let op gedrag of andere subtiele signalen die vrouwen, soms onbewust, uitzenden. Een aantal collega's kennen mijn voorkeuren voor vrouwelijk schoon en soms krijg ik tijdens dit soort uitstapjes hints en tips of die-of-die niet interessant voor mij zou zijn.
Ik laat ze dan altijd maar.
Het is ongeveer 21.00 uur en er komt een interessante vrouwelijke verschijning binnen die geen van mijn collega's opvalt. Ze lijkt zwart geverfd haar te hebben dat ze strak langs haar hoofd naar achteren in een paardenstaart heeft gedaan. Haar oren dragen parels en ze draagt een schots rokje met geblokte spencer en donkerblauwe instapschoenen met witte neuzen met gouden beugeltjes. Ze kijkt om zich heen alsof ze een afspraak heeft. We hebben even oogcontact. Ze gaat aan een tafeltje zitten en legt haar Burberry schoudertas op de naastgelegen stoel. Ze staat op en loopt naar de bar en ik besluit dat ik een rondje ga geven. Ik loop naar de bar en ga naast haar staan. Het is druk. Ze bestelt een Baileys met ijs en ik vraag of ze mij de barman wil doorgeven. Bij het ontvangen van haar drankje zegt ze tegen de barman: “Deze meneer wil nu bestellen”.
Ik bedank haar vriendelijk: “Dank u wel, dat is lief van u”. Ze glimlacht en loopt terug naar haar tafel. Als ik de bestelling op een dienblad in ontvangst neem, kijk ik haar bedankend aan en ze knikt met een blik van 'graag gedaan'.
Ik vervoeg me bij mijn collega's en probeer zo goed mogelijk deel te nemen aan de conversaties. Zo af en toe kijk ik naar de dame en zij naar mij. We glimlachen naar elkaar. De tijd verstrijkt en ze zit nog immer alleen. Op het moment dat een collega naar de bar loopt, loop ik naar haar tafel. “Wil je wat meedrinken? Je zit hier volgens mij te lang alleen te wachten”, bied ik aan. Ze knikt aarzelend en houdt haar lege glas Baileys op en ik gebaar naar mijn collega aan de bar dat hij nog een glas Baileys moet bij bestellen. Hij knikt instemmend en ik bied haar aan om bij ons gezelschap te komen zitten. “We bijten echt niet hoor”, grap ik. Ze gaat op mijn aanbod in en vervoegt zich bij onze tafel. Er volgt een gebruikelijk voorstellingsrondje met wie we zijn, wat we doen, waarom we hier zijn en waarom nu hier in deze kroeg. Ze heet Mireille en ze geeft aan dat ze had afgesproken met een vriendin die op Eindhoven zou landen maar waarschijnlijk vertraging heeft. Ze vertelt wat ze doet en waar ze vandaan komt.
Associatieve en netwerktechnische opmerkingen en vragen volgen. Of ze die-en-die kent van dat-en-dat bedrijf. Ze is in staat zich op geanimeerde wijze zich deelgenoot te maken van ons gezelschap. Na verloop van tijd verslapt de collectieve aandacht naar haar enigzins en ze zegt: “Kink, volgens mij heb je leuke collega's”. Ik geef aan dat ik het erg goed met deze groep kan vinden. “Wat houdt je nou eigenlijk dagelijks bezig?”, vraagt ze geïnteresseerd. Ik vertel wat over mijn werk, maar ook over mijn hobbies en zaken waar ik mijn creativiteit in kwijt kan.
Ze besluit op een gegeven moment te gaan en geeft me haar kaartje van haar advocatenkantoor. “Lijkt me leuk om eens te lunchen”, zegt ze terwijl ze het kaartje aanbied. Ik geef een kaartje terug en vraag: “Wie neemt het initiatief?” “Jij?”, kijkt ze vragend. “Is goed, ik kan op dit nummer bellen?”, vraag ik terwijl ik haar kaartje voorhoud en wijs op haar mobiele nummer. Ze knikt instemmend, pakt haar schoudertas op, begroet de andere collega's en verlaat De Smidse. “Zooo Kink, heb je een date?”, reageren een aantal collega's nadat Mireille de deur achter zich heeft dichtgeslagen. Ik zwijg en meng me in de verdere gesprekken aan tafel.
Drie dagen later bel ik Mireille op voor een lunchafspraak. Ze kan toevallig dezelfde middag en we spreken af op het marktplein in Den Bosch. Ik ben op tijd daar en na enige tijd komt Mireille aanlopen. Ze glimlacht wanneer ze me herkent en we bestellen een frisje. Ik neem een italiaanse ciabatta als broodje en zij een salade Nicoise. Het gesprek komt op paarden. Ze heeft zelf twee raspaarden en fokt er een beetje mee. Ze vertelt dat haar vriendin, met wie ze drie dagen geleden een afspraak had in De Smidse, die avond rietjes met sperma zou had meegebracht voor onder andere het insemineren van haar merries. Met de beelden omtrent het insemineren, komt het gesprek op hoe dat dan gaat. Hengsten die op een nepmerrie worden gebracht en hun werk daar verrichten. Mensen die daar onder zitten en het opvangen. “Daar komt toch een hoop uit, uit zo'n hengst. Daar zou een man jaloers op worden”, giechelt ze.
Ik maak graag zelf speeltjes en onze conversatie omtrent paarden bracht me op een idee. Ik wilde altijd al eens een zweep maken van paardenhaar. Maar hoe kom je er aan? Ik probeer voorzichting dit onderwerp aan te snijden met de smoes dat ik het altijd indrukwekkend vind hoe paarden mooi worden gemaakt voor dressuurwedstrijden. Gevlochten manen en gekamde staarten. “Eigenlijk zou zo'n gekamde staart wel apart staan als iets aan de muur”, probeer ik. Mireille kijkt me bedenkelijk aan.
“Ja, de een heeft een hertenkop, de ander een paardenstaart.
Is weer eens wat nieuws, lampje erbij voor de belichting en verlichting. Moet volgens mij wel apart staan. Ik heb het nog nooit gezien.”, corrigeer ik. Ze kijkt verrast en denkt mee. “Ja, dat is inderdaad iets anders. Ik heb het ook nog nooit gezien.”, antwoordt ze. “Ik zou werkelijk geen idee hebben waar je zo'n ding vandaan moet halen, uit een slachthuis misschien?'”, vervolgt ze. Ik geef aan dat ik niet in die materie thuis ben. “Nou, Sabine, die vriendin van mij die toen zou landen op Eindhoven, zit wel in die business. Ik kan het haar eens vragen.”, suggereert Mireille. Ik reageer met een gebaar in de trant van “Zou je eens kunnen doen wellicht. Ik kom ook maar met een willekeurig idee.”
We kletsen verder over van alles en nog wat en moeten beiden weer aan het werk. Ik besluit te trakteren en ontvang terstond een aanbieding voor een volgende keer. We vertrekken uit de lunchroom en verlaten elkaar en het marktplein met drie Hollandse zoenen.
Twee dagen later mis ik een oproep van Mireille omdat ik mijn gsm op 'stil' had omdat ik vergadering zat. Ik sms haar dat ik in vergadering zit maar haar later op de middag zou terugbellen.
“Is prima, heb jij morgenavond vanaf ca. 18.00 uur tijd?”, smst ze terug. Ik sms terug dat ik voor haar tijd zal maken. “Goed, we spreken af bij Sabine, Censuurweg XY in Udenhout. Zie ik je daar?”, antwoordt ze. Met een eenvoudige “OK”, bevestig ik de afspraak.
De bewuste namiddag rijd ik naar Udenhout en kom op tijd aan bij een manege. Het blijkt de manege van Sabine te zijn. Bij het oprijden van het erf komt Mireille uit de stallen naar buitenlopen en begroet me. “Zo, hier staan jouw paarden?”, informeer ik geinteresseerd. “Ja, loop je mee?”, geeft Mireille aan. Ze draagt paardrijkleding die haar niet onaantrekkelijk staat. We lopen door de stallen naar een kantoortje en word door Mireille voorgesteld aan Sabine. Het is een stevige blondine, ongeveer even groot als ik. Ze is overduidelijk druk in de weer en draagt werkkleding.
Met een stevige handdruk vraag ik of zij de 'verloren vriendin van Mireille' was. Beide dames lachen en uitleg van Mireille volgt. Ik krijg een kop koffie aangeboden. “Kink? Wij gaan ons even omkleden, we zijn zo terug. Loop gerust rond als je wilt en als het te lang duurt kan je daar de TV aanzetten”, deelt Mireille mede. Ik informeer wat het plan is. Het blijkt dat we in Tilburg gaan eten. “Oh? Verrassend!”, knik ik glimlachend. “Goed! Tot zo!”, geeft Sabine aan en de dames verlaten de stallen.
Ik loop een beetje rond in de stallen en kijk naar de verbaasde hoofden van de paarden. Ik kijk verbaasd terug en geef een enkel paard een aai over zijn neus. Paarden zijn niet mijn ding, alhoewel ik wel eens een scharrel heb gehad die into ponyplay was, maar da's toch iets anders. Ik loop naar het kantoortje en zet de TV aan en zap wat en kijk naar een clip van Beyonce op VH1. Mooie vrouw is dat trouwens.
Twee koppen koffie later komen Mireille en Sabine terug. Mireille als kakkineus advocaatsletje en Sabine als 'kijk ik zit in de paarden maar probeer me zo vrouwelijk mogelijk te kleden'. Het heeft wel wat. “Ik voel me vereerd dames!”, complimenteer ik. Ze glimlachen allebei en we lopen naar buiten en stappen in de 4wheel drive van Sabine. Het is een oud barrel, maar ik ben daar niet erg gevoelig voor. Sabine rijdt over landweggetjes naar Tilburg. In Tilburg aangekomen parkeren we in het centrum in de parkeergarage. De dames nemen de leiding en ik vind dat prima. Ze genieten ervan om met me op stap te zijn en ik laat me graag verwennen. Iets over zevenen lopen we via de Veemarktstraat de Lamme Goedzak binnen. Een studentikoze toko waar altijd wel wat te beleven is. Terwijl Mireille drankjes haalt, lukt het me niet om een echt gesprek met Sabine te krijgen. Het blijft allemaal een beetje oppervlakkig en ze slaat alles binnen twee zinnen plat. Daarnaast lijkt ze over niks anders te kunnen praten dan paarden. Ze is bij wijze van spreken in staat een MIR-ruimtemissie binnen twee zinnen naar paarden toe te praten. Op zich ook een gave trouwens. Ze komt een beetje verzuurd op me over. Voor mij een signaal dat vrouwen sexueel 'droog staan'. Sabine is een totaal ander type dan Mireille. Sabine is een forse tante maar niet dik. terwijl Mireille slanker en geraffineerder is. Ik besluit maar op een 'autopilotscenario' over te gaan:
“Waar ken jij Mireille eigenlijk van?”, probeer ik. “Van de paarden, ze heeft twee paarden bij mij staan. Ze is eigenlijk een soort klant”, antwoordt Sabine. We worden 'onderbroken' door Mireille die met drankjes terugkomt. “Goh, ik had sjans daarnet”, giechelt ze. We hebben het over koetjes en kalfjes en waar we zullen eten straks. Best wel gezellig.
“Trouwens Mireille, waarom zijn wij eigenlijk met z'n drieen op stap?”, vraag ik direct. “Nou, we hadden het over die paardenstaart als wandmeubel. Sabine weet daar meer van, toch?”, kijkt ze naar Sabine. “Ja, wat wil je precies?”, vraagt Sabine aan mij. Ik probeer met een zo onschuldig mogelijk gezicht mijn smoes zo goed mogelijk te reproduceren.
“Ik ken wel mensen bij het slachthuis maar dan moet je alles zelf doen”, reageert Sabine.
“Alles zelf doen? Hoe bedoel je?”, vraag ik.
De rillingen lopen over mijn lichaam wanneer ik een luguber verhaal omtrent het prepareren van zo'n staart moet aanhoren. Afhakken op de juiste lengte van de stuit, vervolgens het restvlees uitkoken. Daarna conserveren om rotting te voorkomen. Het klinkt dermate goor dat ik ter plekke besluit af te zien van mijn wens om een paardenharen zweep te willen hebben. Sabine ziet mijn reactie en moet lachen. “Ja, die wereld bestaat ook. Iemand moet het doen”, zegt ze terwijl ze een slok van haar witte wijn neemt. Mireille is ondertussen aan het flirten met een andere man en kijkt zo af en toe knipogend naar Sabine en mij of alles goed gaat. Ik denk dat ik iets begin te vermoeden.
“Maar, als je geprepareerde paardenstaarten wilt hebben, ken ik wel een adresje. Ik weet dat er in Antwerpen een vrouw is die daar zwepen van maakt. Ze haalt haar staarten aldaar uit het slachthuis. Je kan haar ontmoeten in een apart cafe, het Fetish Cafe”, vervolgt ze terwijl ze haar wenkbrauwen omhoog doet. “Ken je dat?”, vraagt ze met een enigzins inquisitoire stem. “Is dit een strikvraag?”, vraag ik lachend. “Nee hoor, ik probeer je alleen te helpen.”, antwoordt ze glimlachend. “Ik heb op basis van jouw verhaal zojuist besloten dat paardenstaartzwepen toch mijn dingetje niet zijn”, antwoord ik dubbelzinnig.
Sabine kijkt verrast en op een manier van: “Wat is jouw dingetje dan wel?” We krijgen geen tijd om dit moment te oogsten want Mireille voegt zich bij ons met het voorstel om te gaan eten. “En? Gaat het lukken?”, vraagt Mireille geinteresseerd. “Het is toch niet zijn dingetje”, antwoordt Sabine voor mij. Ik kijk expres een beetje hulpeloos en al lachend verlaten we de Lamme Goedzak.
We kiezen voor een studentikoze 'daghap-tent' en bestellen een karaf rode huiswijn. We hebben het (uiteraard!) weer over paarden. Hoe de paardenhandel in elkaar zit, wat Sabine er met haar manege in doet en waar eigenlijk de inkomsten vandaan komen. “Ja, het mooie is dat ik voor een aantal hengsten de spermarechten bezit”, hoor ik Sabine zeggen.
“Spermarechten. . . . wat een woord”, hoor ik mezelf hardop denken. Sabine en Mireille lachen.
“Zo heet dat Kink”, lachen ze. Ik grap terug dat ikzelf in elk geval eigenaar ben van mijn eigen sperma en daarvoor geen rechten nodig heb. “Daar zou ik maar 1,2,3 niet zo zeker van zijn Kink”, giert Sabine. We lachen en het wordt warempel nog gezellig ook omdat Sabine ontdooit. Terwijl Mireille zich excuseert om naar het toilet te gaan, vertelt Sabine verder. Haar man werkt in de offshore industrie en is vaak veel weg.
Mijn vermoeden omtrent haar 'droogstaan' krijgt dus van haarzelf bevestiging. “Ik heb wel veel contact hoor”, vervolgt ze. “Mijn man en ik chatten veel via ICQ. Ken je dat?” Ik antwoord dat ik ICQ ken maar niet zoveel gebruik. Sabine pakt een papiertje uit haar tas en schrijft haar ICQ-nummer op. “Probeer maar eens”, zegt ze terwijl ze het briefje aan me geeft. Tijdens het terugstoppen van het papiertje in de borstzak van mijn overhemd komt Mireille terug met een blik van: “Zo, ook weer gehad”.
We eten geanimeerd onze daghap op, besluiten daarna terug te keren naar de Lamme Goedzak voor een afzakkertje en rijden daarna met Sabine's fourwheel terug naar de manege. Tijdens het oprijden van het erf ontstaat er even een 'kopje koffie drinken?'-moment maar gezien het tijdstip en mijn agenda de volgende dag, besluit ik om door te rijden naar huis.
De volgende dag kom ik 's avonds na het werk thuis en besluit het nummer van Sabine aan mijn ICQ-lijst toe te voegen. Ik krijg een groen bloemetje, teken dat ze online is.
“Hoi! Daar ben je dan eindelijk”, lees ik.
“Ik heb je net toegevoegd”, typ ik terug.
“Dat zie ik Ik heb nu ook je nummer”, antwoordt ze.
We typen wat heen en weer en bespreken de gezellige avond na en roddelen wat over Mireille.
“Kink? Mag ik je wat vragen?”, lees ik opeens. Ik antwoord bevestigend.
“Wat is je dingetje?”, flapt ze eruit. Ik typ terug dat ik dat wel een redelijk inpertinente vraag vind.
Sabine excuseert zich en typt dat iedereen wel een dingetje heeft.
“Wat is jouw dingetje dan?”, typ ik terug, gebruikmakend van dit regiemoment.
Het blijft een tijdje stil en ik typ: “Ben je er nog?”
Direct antwoordt Sabine dat ze er nog is.
“Wie de bal kaatst, kan hem terug verwachten”, lees ik op de volgende regel. Ik voel een soort erotiserende spanning en pak door. “Als mijn ballen kaatsen, krijg ik ze altijd terug. Dat komt door mijn spermarechten”, typ ik voordat Sabine kan antwoorden.
“Hahahaha”, typt Sabine.
“Ik vind je wel leuk”, vervolgt ze.
“Leuk genoeg om te kaatsenballen?”, antwoord ik stout.
“Ja”, lees ik vervolgens.
“Pffff, welke verwachting heb ik nu weer gewekt”, denk ik. Het is een leuke meid maar niet direct mijn type, alhoewel ze me wel intrigeert.
“Joehoe, ben je er nog?”, lees ik tijdens mijn gedachten.
“Ja hoor, ik zat even te denken”, antwoord ik.
“Mijn dingetje is een speciale vorm van kaatsenballen”, vervolgt ze.
Ik besluit, door de boot een beetje af te houden, haar uit haar tent te lokken en antwoord: “Ik ben er niet nieuwsgierig naar dus verklap je geheimpje maar niet
”“Ik zal je verrassen met mijn geheimpje. Dat kan jij wel hebben. Svp niks tegen Mireille zeggen”, regisseert ze. Ze is me net te slim af maar ik waardeer dat wel. Het moet niet te makkelijk zijn anders is de lol er snel af.
De wissel is gezet en ze stelt voor om bij mij langs te komen om me te verrassen. Ik geef aan wel voor dit soort dingen in te zijn en we spreken af op zaterdagavond bij mij thuis.
Die zaterdagavond maak ik het gezellig. Ik steek wat waxinelichtjes aan en wat kaarsen. Zet een flesje lekkere wijn op tafel en een sfeervol muziekje op. Net op het moment dat ik het koffiezetapparaat wil klaarzetten hoor ik een oorverdovend geluid in de straat. Ik kijk uit het raam en zie de fourwheel van Sabine aan komen rijden alsmede andere bewoners die zich nieuwsgierig naar het raam toespoeden om dit acoustische geweld te aanschouwen. Ze heeft volgens mij een lekke uitlaat of zo. Sabine stapt uit de auto en is gekleed in een lange zwarte jas met een bontkraag. Ze heeft haar blonde haren opgestoken en gekruld.
“Sjesus, heb ik weer”, denk ik, terwijl ik merk dat de overbuurvrouw ondeugend en glimlachend naar mij kijkt. Ik vermoed al wat ze denkt en Sabine loopt naar mijn voordeur en belt aan. Ik loop naar de voordeur en open deze. Lange jas met bontkraag, heftig opgestoken gekrulde blonde haar, zwart suede laarsjes, een schoudertas en een zwarte plastic tas is het enige wat ik in haar indrukwekkende verschijning zie. Ik gebaar haar snel naar binnen te komen met de nieuwsgierige buurvrouw in het achterhoofd.
We kussen elkaar conform de Nederlandse 'driekus' en Sabine opent op een flashing manier haar mantel. “Verrassing!”, roept ze triomfantelijk. Voor me staat een forse blondine in sexy torselet met jarretellen. Haar hals is gedrapeerd met veel parels. Ze ziet er lekker uit. “Geweldig!”, complimenteer ik en buig iets naar achteren om haar goed te aanschouwen. Ze doet haar mantel uit en zet haar schouder- en plastic tas op de grond. Ik neem haar jas aan en we lopen de huiskamer binnen. Sabine zet zich parmantig op de bank en kijkt met een blik: “Kopje koffie zou ik wel lekker vinden”.
“Koffie?”, vraag ik voorspelbaar. “Ja, lekker!”, antwoordt ze. “Ga ik even maken, ik was het eigenlijk net aan het klaarzetten”, zeg ik terwijl ik aanstalten maak om naar de keuken te lopen. “Mag ik even mijn neus poederen?”, vraagt ze. Ik houd in en suggereer mijn badkamer boven of het toilet beneden en loop door naar de keuken.